Feestdagen ...

Feestdagen messen mijn levensrithme helemaal op.
En als je me een beetje kent, dan weet je dat ik het zo al lastig genoeg heb om alles in m'n leven een plaatsje te geven.
Als in: "die dag doe ik dat, en dan doe ik dat".

Uiteindelijk is het me na lang puzzelen gelukt om een algemene weekplanning in een te steken,
met genoeg studie-/project- tijd, genoeg 'onverwachte tijdsopslorpers' zoals mensen die je al een tijd niet meer hebt gezien en opeen sms'en met: "gaan we eens iets drinken?".
Daarbij ook nog eens tijd maken voor Karate en lessen.
Rekening houdend met Stefa's uurrooster een aantal uren opzij zetten voor de fitness.
Cantus en Wina-activiteiten tijd,
Werken-in-den-Alma tijd,
ontspannings-tijd.

Dat gewoon eens nadenken over wat ge gaat doen u zoveel werk oplevert had ik toen nooit verwacht.
Hoe dan ook, ik begon stilletjes aan een gewoontebeestje te worden:
Zaterdagochtend om 8 uur eruit, wassen, eten, tandjes poetsen, Karatezak maken, en gaan trainen.
Net zoals vandaag.

Ik hupste de kamer van mijn ouders binnen die nog half-slapend aan het genieten waren van de warmte van hun donsdeken.
"Hoi hoi, ik ga dan naar de karate fietsen he"
Mams: "jamaar, das lelijk weer buiten, zou ge da wel doen?"
Ik: "gaat ge mij voeren dan?"
Zij: "Zeg, is dat geen feestdag vandaag?"
Ik: "Dus?"
Zij: "is de sporthal dan niet gesloten?"
Ik (op de computer tokkelend): "Dju, ge hebt gelijk"

Geen karate vanmorgen dus en mijn fijn uitgewerkt weekplanninkje fails me.
Net al een uur dingen zitten programeren bij gebrek aan andere activiteiten.
projectje A.I. zitten overpijnzen, samenvatting Lineaire gemaakt.
Ik begin een streefbeest te worden als ik me verveel blijkbaar...

Soit, ik ga er eens mee stoppen en een spelletje opstarten.
Eindelijk eens tijd voor ontspanning, en ik weet niet wat doen.
De vloek van de planning?