Surreal

Dinsdag zijn Stefa en ik afgezakt naar de Universiteitshallen in Leuven (foto van de hallen die ik op google heb gevonden) om haar in te schrijven in haar eerste jaar Psychologie.

Dat is nu dus al lang in orde, ze heeft net zoals ik vorig jaar een zak gekregen vol met allerlei boekjes en kaartjes en dergelijke.
't is voor haar een enorme stap, maar het is vooral voor ons een hele verandering.
Na twee jaar zo ver van elkaar te wonen wordt het een hele aanpassing om plots zo dicht op elkaar te wonen. Het wordt heel leuk, daar niet van. Maar het blijft vreemd, en ik heb het gevoel dat ik het nog niet helemaal goed besef.
Net zoals Stefa nog niet beseft dat ze aan de universiteit gaat studeren enzo.

Vorig jaar was het voor mij ook zo: de eerste dagen dat ik aan de universiteit studeerde merkte ik nog niet zoveel verschil: alles was nieuwer en groter en slimmer, maar voor de rest?
Na een jaartje besef ik dat het niet de Univ. is die zo anders is, maar wel dat ikzelf enorm ben veranderd op allerlei vlakken. Ik besef bevoorbeeld dat het over een jaar of 5 uit met de pret gaat zijn, het studeren waarschijnlijk achter me zal liggen en ik een job zal moeten vinden, en dan een huisje enzovoorts.
Ik ben 18 (wordt eind dit jaar 19) en voel me belachelijk oud.
Dan zie je je kleine broer zich groot en stoer voelen omdat hij met z'n vrienden een 'klas lan party' organiseert en bedenk je je dat je vroeger dacht dat het helemaal anders zou lopen dan dat het gegaan is.

Neen, dat is eigenlijk ook niet waar. Vroeger dacht ik niet over hoe het zou lopen eigenlijk.
Vreemd wel, want ik ben nogal een denker.
Vroeger dacht ik vooral aan het "weggraken van waar ik ben", school was stom. Huiswerk suckte.
Iedereen kent het wel.
Nu moet ik toegeven dat ik me eigenlijk al die tijd vrij goed heb geamuseerd en dat ik de dingen misschien beter in een ander licht had gezien zodat ik op die moment zelf ook het gevoel had dat ik me amuseerde.

Nu ja, misschien wortd ik ook gewoon melancholisch en lijkt alles gewoon leuker dan het was.
Momenteel lijkt alles gewoon vrij 'surreal'.
Net of ik zit vast in een enorm lange droom (een coma misschien?) waar ik wel stomme dingen meemaak maar alles wel goed komt en heel goed draait.
Eigenlijk lijkt alles gewoon te goed om echt te zijn.

Ik was daaret naar m'n slapende hond (Baloe) aan het staren en vroeg me af of hij ook zo'n dingen dacht.
Toen werd hij wakker met een blik van: "ik wil aaitjes en eten".
Ik denk dat honden van fundamenteel andere dingen dromen.
Zou ik gelukkiger zijn als ik zou dromen van boterhammen met choco en er
dan 's morgens kan eten?
Of zou ik dan volgens een "aim low, don't get dissapointed" principe dromen?

Ik hou precies maar weinig steek vandaag...