Weg

Het is me hier zo beu, ik wil hier weg.

Twee jaar geleden, Juni:

Ik: "Mag ik dan op kot mama?"
zij: "We zullen zien he, het eerste jaar moogt ge niet, maar als ge er goed door zijt dan wel"
Ik: "Alé, ok".

Dit Jaar September:

Ik: "yes, ik ben erdoor op m'n herexamens"
Zij: "Ik ben heel trots op u"
Ik: "zeg weet ge nog wat ge vorig jaar ofzo hebt gezegd?"
Zij: "euhm nee?"
Ik: "als ik erdoor was, ..."
Zij: " ... dan?"
Ik: " op kot?"
Zij: "Da's veels te duur, en ge woont maar op 3 kilometer van de campus"
Ik: "7 kilometer mams"
Zij: "Och, da maakt zoveel verschil niet"
Ik: "hm hm"

Enkele weken geleden.

Ik: "Ha mams?"
Zij: "ja?"
Ik: "Weet ge dat ge gezegd had dat op kot gaan te duur is?"
Zij: "zijt ge daar weer ja? 'k Heb u al gezegd dat het te duur is voor de 3 kilometer."
Ik: "7 mams"
Zij: "maakt toch geen verschil?"
Ik: "nu, ik heb eens nagedacht, als ik ga werken deze zomer, dan kan ik volgend jaar toch op kot? En dan betaal ik het zelf, kost het u niets enzo."
Zij: "Alé, waar is dat goed voor? Ge woont zo dicht op de campus, en ge woont hier thuis gelijk ge op kot woont! En ge zijt er toch goed door? Da wilt zeggen dat ge hier goed kunt leren, en op kot gaat ge buizen!"
Ik: " das niet hetzelfde he mams "
Zij: "hoezo?"
Ik: "ja, ik moet toch nog altijd op een deftig uur thuis zijn, en ge komt constant op m'n vingers kijken. Ik zou graag alleen gaan proberen, nieuwe dingen beleven enzo, voor mezelf zorgen"
Zij: "Ah en op kot moet ge niet op een deftig uur thuis zijn?"
Ik: "laat al maar"
Zij: "ge gaat daar ook moeten leren ze!"

Ik wandel weg.

En vandaag had ik het weer erg te pakken.
Liep met Stefa door Leuven, naar winkels kijken.
En ik weet niet waarom ,maar ik liep echt niet blij.
Of ja, ik weet het wel.
Het liep vol met andere studenten, allemaal op kot, allemaal hun eigen leven.
Allemaal maandag naar Leuven, weekend naar huis, hun eigen eten maken, hun eigen plek hebben.

Al jaren kijk ik er naar uit: weg gaan, meer op mezelf gaan wonen, als ik even niks te doen heb bij vrienden gaan rondhangen die dicht bij mij wonen.
Nieuwe dingen beleven.
Een groot kot trouwens, zo in een huis.
Met gemeenschappelijke ruimte zo, dat ge uw kotgenoten elke ochtend ofzo een tegenkomt en goeiedag kunt zeggen.
Vooral geen half uur moeten fietsen voor ge thuis zijt.
Niet elke ochtend moeten opstaan en de afweging maken: "Is het het wel waard dat ik een uur onderweg ga zijn voor die paar uur les?"
Niet meer elke morgen hetzelfde besluiten en in mijn nest blijven liggen.

het is me hier na 19 zo beu.
Ja, ik mag veel doen.
Veel meer dan vroeger althans.
Maar ik denk dat mijn moeder het niet doorheeft, dat ze niet snapt dat ik weg wil van haar, van iedereen hier.


Ik wil vliegen maar ze binden m'n vleugels vast en beweren dat het met lopen net zo goed gaat.